Soğuktu bugün.
Böyle havalarda burnumun direği ile beraber, parmağımdaki kesikte sızlıyor.
Alın yazısı gibi duran dikiş izlerine bakıp gülümsüyorum..
Nasıl da korkmuştuk, nasıl da koşturmuştuk hastaneye….
Bir ara bayılıyordum ama hiç renk vermedim.
Serde delikanlılık var ya o zaman!
Şimdilerde “delikanlı” denince; eve giderken koltuğumun altına sıkıştırdığım sıcak ekmek geliyor aklıma!
Ekmek ne kadar helal;
Ben o kadar adam!
Çınar ağacına kazıdığımız harflerden bir tanesi yarım kalmıştı ya!
Yıllar sonra, yarım kalan işimi tamamladım, harfleri derinleştirdim de, Çınarın canını yaktım biraz… “Ağaç” deyip geçme, sana selam söyledi… Ucu sivri çakının elimde hainleşen darbelerine “gık” bile demedi.
“İnsanlar değişmez” derler ya. Değiştim ben; tozlandım, mevsimim, geçti. Gözden düştüm, naftalinleyip dolaba, İspanyol paça pantolonların, dantel yakaların arasına kaldırdılar beni...
Devran dönecekte biz askıdakiler tekrar moda olacağız;
Zor.
Galiba kaderim bu;
Çocukken de; annem eski, küçülen kazaklarımı söküp, yuvarlak balık desenli paspaslar örerdi… Oturma odasına; ellerim böğrümde, anılarımın üzerine basıp girerdim!
Günün birinde beni de sökerlerse; unutulmak kadar, işe yarayamamaktan korkuyorum daha çok...
Hayat günün birinde insanı öyle bir dönüm noktasına getiriyor ki; seçeneklerinin en renklilerini elinden alıyor…
Kara ve kapkaraya, geride kalanlara son bir umutla gülümsemeye çalışan zavallı; sonunda tercihini yapıyor.
Ya sarı dişli, çatal dilli ağızlarda sakız olup çiğneneceğine; paspas oluyor..
Ya da unutulmayı, hatırlanmamayı seçiyor!
24/03/2008 : 15:21:15 
Alıntı
