ÇOCUKLUĞUM NEREDE? - Koniks.com

Düşünüyordum...
Her zamanki gibi..Birileri dedim, birileri beynimin en ücra köşelerine girebilseydi eğer ne bulurdu orada? Hani hatırlayamadıklarımız var ya, işte onları da bulabilen biri? Bugünlerde çocukluğumun anımsayamadığım günlerini bulabilmek adına saatlerce düşünüyor buluyorum kendimi.. Aile sohbetlerinin vazgeçilmez konu başlıklarından biri olmuştur benim bebekliğim, çocukluğum.. Herkes bir daha anlatın, bir daha anlatın diye sıkıştırır ya annemi ya da anneannemi ya da teyzemi... Onlar anlatır ben de dahil olmak üzere herkes yerlere yatar gülmekten. Ama acı olan tarafı ne biliyor musunuz? Size ait olan bir geçmişi sizin değil de onların hatırlaması... İçim gidiyor nedense.. Benim bireysel tarihim, benim yaşadıklarım ve benim yaşattıklarım... Ama ne oluyor zamanın birikintileri, tortuları gelip kapatıveriyor her şeyi acımasızca.. Elde kalansa başkalarının dudaklarından dökülen kayıp bir geçmiş..

Üç yaşındayken ne yaptığınızı hatırlamak istemez miydiniz? Her anını, kare kare hatırlamak ve kendi kendinize gülümsemek veya ağlamak? Tuhaf değil mi? Canımı sıkıyor nedense.

Mesela benim küçüklüğümden size anlatılan bir hikaye:

Galiba 6-7 aylıkken gerçekleşmiş bir durum. Daha o zamanlar yürüyemiyormuşum. Annem, teyzem ve ben bir yere gidecekmişiz. Bizimkiler evde birşey unutunca, beni merdivenlerin başında bırakıp 5sn kadar içeri girmişler. Geldiklerinde ise ben merdivenlerin başında değil; sonunda merdivende oturmuş bir şekilde duruyormuşum. Tabii annem telaşlanmış hemen.. Kadıncağız korkudan apar topar yanıma gelmiş ve hemen kalbimi dinlemeye, nefes alıp almadığıma bakmış. Malum yürüyemiyormuşum o zamanlar.. Bakmış her şey normal derin bir ohh çekmiş. Ama hala benim o 5 merdiveni nasıl indiğim meçhul:)) Hala akıl sır erdirilemez bir durumun öncüsüyüm. Ve ben bunu hatırlayamıyorum. Anlatıyorlar. Gülümsüyorum. Daha doğrusu gülümsemekle yetinebiliyorum. Zorluyorum kendimi anımsamak adına ama nafile. OLMUYOR!!

Hani bazen beynimiz bizi acı durumlardan kurtarmak adına oyunlar oynuyor ya, acaba bu da mı bir nevi oyun? Ama bunlar acı değil ki!! Çoğumuz bazı şeyleri unutmak, unutabilmek adına savaş verir; ben de hatırlayabilmek adına veriyorum bu savaşı bugünlerde. Elime ne mi geçecek? Kendi hikayemi kendim anlatabilme zevki ve belkide onuru..

Evet elbette bundan sonra yapacaklarımı anlatabilme imkanım var; olacak da ama ben onları da istiyorum. Kayıp bir geçmişim olsun istemiyorum. Yolunu bilenler var mı, kendi kendime hatırlayabilmemin?

İşte yine akşam oldu.. Okudum, yazdım, okudum, yazdım... ve hala düşünüyorum...