İnsanlığımız Ve Yaşlı Köpek - Koniks.com

Gece.

Ağustos böceklerinin şarkılarından başka ses duyulmuyor.

Meraklı gözlerle deniz ve gökyüzünün birleştiği yerdeki kızıllığa bakıyorum.

Hiç rüzgâr yok………….. Çok sıcak.

Sırtımı bir çam ağacının gövdesine yaslıyorum..

Bir sinek çıplak omzuma konuyor.

Kemikleri derisinden çıkmak üzere olan yaşlı köpek, kuyruğu bacaklarının arasında, bir gözü bende, poşetin içerisindeki çöpleri karıştırıyor.

Göz göze geliyoruz.

Tepki vermiyorum.

Ağaçtan bir kozalak düşüyor yere, köpek irkiliyor

Sinek uçuyor.


Ormanın içinden denize inen patikanın sonuna köylüler “çakıl” diyor.

Çakılda buz gibi bir kaynak var..

Kaynakla denizin mesafesi bir metre ya var ya yok


Oturduğum yerden kalkıp, çakıla doğru yürümeye başlıyorum...

Ayağımın altında dallar kırılıyor.

Gecenin içinde binlerce göz varmış gibi…

Bakışları hissediliyor, nedense kimse kendini göstermiyor!

Baykuşun sesi karanlığı yırtınca, sırtım ürperiyor.

Korkuyorum!! Neden bilmem korkmaktan da büyük keyif alıyorum..


Yaşlı köpek peşimde

Temkinli, ne yapacağımı kestiremediği için mesafeyi koruyor.

Bir elimi dizime vurup köpeği yanıma çağırıyorum. Ne evrensel bir dil bu!

Heyecanlanıp adımlarını sıklaştırıyor.

Yanıma gelince oturuyor.

Başını okşarken gözlerini kapatıyor.


Su içebilmem için yüzü koyun uzanmam gerekiyor..

Önce burnumu buz gibi suya sokuyorum ardından soluksuz kana kana içiyorum.

Benden sonra sıra köpeğe geliyor.


Arka arkaya geldiğimiz patikadan yan yana dönüyoruz arabanın olduğu yere..

Çadırın fermuarını açıp uyku tulumunun üzerine bırakıyorum kendimi.

Köpek kafasını içeriye doğru uzatıyor.

“ Girme sakın….. Adımız çıkacak sonra”

Söylediğime gülüyorum..


Uyumuşum.

Aradan ne kadar zaman geçiyor bilmiyorum..

Yaşlı arkadaşımın horlamasına uyanıyorum.

Köpeğin horlayanı!


Cep telefonunun alarmı çalıyor saat beş...

Yemleri termosun içinden çıkartıp kumsala iniyorum.

Oltaların ikisini de denize fırlatıyorum.

Köpek yine yanımda…

Sanırım ben dostun çok anlayanını ve az konuşanını seviyorum..

Benimki arada hırlıyor ama olsun!

Onunla konuşmanın kendi kendimle konuşmaktan bir farkı yok…

Farkında değil ama “deli” sıfatından kurtarıyor beni…

Görenlerin “kendi kendine konuşuyor” demesi başka “köpekle konuşuyor” demesiiiii bambaşka..


Bakalım uğurlu musun?

Balık yakalarsam yemek yok tamam mı?


Balıkların pırıltısı denizin maviliğine karışıyor ve arka arkaya çekiyorum;

Mırmırları, isparileri… Mercan keyfimi cilalıyor, ispendekler kovayı resim defterine çeviriyor.


Bir gözüm kamışlarda, bir gözüm köpekte…

Beklediğim olmuyor…

Yaşlı arkadaşım balıklara dokunmuyor...


“ Ballısın oğlum sen..Bak doldurduk kovayı”


Dokuz gibi bir araç homurtusu duyuluyor önce...

Sonra; sözleştiğimiz gibi iş yerinden arkadaşlar beni buluyor..


Yanıma ilk gelen..

Köpeğe patlatıyor tekmeyi..

“ Bu ne böyle lan uyuz……Görmesem kovadan balık çalacaktı kitapsız”


Yaşlı arkadaşım bütün gücüyle, kuyruğunu bacaklarının arasından çıkartmadan kaçıyor…

Tekmeyi atan, tekmeyi vurduğunu unutuyor, kovadaki balıkları diğerlerine gösteriyor…


Gelenlerle hiç konuşmuyorum…

Kırmızı mercanı alıp köpeğe doğru fırlatıyorum..

Duruyor..

Başını yana doğru eğip gözlerimin içine bakıyor..

Arkasını dönüp gidiyor,balığa dokunmuyor.

Mesajı alıyorum..

İnsanlığımızla baş başa kalıyorum..